all the happy vibes suddenly vanished after sitting inside the colorum. that perv sitting next to me was definitely annoying. alam mo yun? im not rude in real life but he was pushing me to be that kind of person. parang the hell?!! hindi na ako naniniwala sa "don't talk to strangers" na sobrang classic na sinasabi satin ng parents natin noon pero wag mong abusuhin to the point na sobrang ang manyak mo na tignan. actually, stalker-ish.

eto namang si jmp, as always, kung kelan kailangan ko sya, dun pa sya matagal bago nagreply. siguro kung may manyak na sumusunod sakin, at sinabihan ko sya agad about it. wala. narape na ko bago pa sya magreply sakin. di ko narin mababasa yung message kasi patay na siguro ako or ninakaw narin yung cellphone ko or kami na nung rapist kasi narealize kong si zanjoe sya or some random hot guy.

bumaba uli ako sa church para magpray. grabe yung nararamdaman ko na nakakagago ang buhay. ilang beses na ko naganito ng mga bastos na lalake na hindi ko alam kung baket nageexist. hindi na din sila nadadaan sa english. talagang sadyang stalker na bastos na walang modo sila. inis na inis ako kanina! ibang level. pumasok nanaman tuloy sa utak ko si jmp.


is it worth it? lahat ng mga ginagawa ko. lahat ng nangyayari. worth it ba toh? alam kong madalas nakikita ako ng mga tao na masaya. masaya naman talaga ako pero syempre minsan naffeel ko parin na parang ang empty or unsure or alone ko. alam ko meron akong "someone" to keep me company in this life pero until now i'm still not sure if he's staying with me or what. wala akong magawa kung hindi magstay beside him, love him and make him happy everytime he wants me to. pero minsan naiisip ko, pano pagako naman yung may kailangan nung love, baket hindi ko nakukuha sakanya yun?

gusto ko rin ng may nagtatanggol sakin kahit papano. yung maghhug sakin ng random lang kasi miss na nya ko. yung ikkiss ako sa harap ng mga tao. yung hahawak nalang bigla sa kamay ko habang naglalakad kami.

isang araw lang ata sa buong buhay ko nangyari yun. nung nasa greenhills. sana hindi na natapos yung araw na yun.


BAKET BA KO NAIIYAK NGAYON??

alam mo ba yung feeling na ang saya saya mo kasi may super sweet kang ginawa for him tas parang biglang wala lang sakanya. or fine, hindi naman sa wala lang sakanya yun pero feel mo you were not appreciated.

ganun siguro yung nararamdaman ko.

naguguluhan na din ako sa kung ano ang dapat sa love. ano nga ba? i admit, i'm afraid to do things that might be wrong. i'm afraid to lose him but how can i know whether what i'm doing will keep him beside me? what should i do to make things a little less than complicated? kelan kaya sya uli magiging sweet sakin?

okay lang naman talaga na hindi sya sweet eh pero alam mo yun, sana parang hindi ako nababale wala-ish. yun lang.

sa totoo lang, sobra sobra na yung nabubuwis ko dito. SOBRA SOBRA NA. nakakapagod pero wala akong magawa. :((

sana parang lang kahapon, kaming dalawa lang sa kitchen. hinawakan nya ko sa waist. inakbayan ko sya. hinawakan nya uli ako sa waist tapos dinala sa harap nya at hinug. sabay lang namin tinitignan na kumulo yung tubig ng pancit canton. tapos dahan dahan na nya nilalapit yung mukha nya sakin para ikiss ako.

ganun lang kasimple. pero punong puno ng love. yun yung gusto ko pero pano ko yung makukuha lagi?


sorry sa mga magbabasa dyan. dahil alam nyo yung secret blog ko. sorry nalang kayo.