kinakabahan ako. gusto ko syang iblog pero parang wag nalang. gusto ko sya ilagay sa secret secret love blog, pero wag nalang.
gusto ko gumawa ng secret secret secret blog na ako lang talaga may alam tas dun ko sya ipopost. pero wag nalang.
parang bumabalik lang yung noon. yung paranoid feeling, yung backstabbing na alam kong hindi nageexist. basta, putangina talaga. and ang hirap kasi hindi mo alam kung sino yung lalapitan. kasi hindi mo alam kung sino yung makikinig. wala na kasing nakikinig. lahat gustong sila yung nagsasalita (in general). napansin ko lang na ganun. kaya nga may blog eh. para kahit sabay sabay kayong magsulat, walang nagsasapawan, walang sabay sabay na nakakairitang nagsasalita. pag nagblog ka, feeling mo pinakikinggan ka, kahit na possibleng hindi. (pero hindi, mas nakikinig sila sayo dito kesa sa personal believe me).
yak! nageemo me.
pero yun nga. shet!
oh basta! sana basta. dsghjluihgnihgio;sejghoaeso. makapagtrabaho na nga lang para malihis ang utak dito.
I'm Nica. Age 20. A Fine Arts student, Photographer, Company Artist and a full time blogger. I'm pretty sure you know what I blog about (for the avid readers. ofcourse!).
I blog about absolutely anything I could think of and dears, sorry in advanced. Most of them are non-sense. I have a love-hate relationship with cab drivers. I procrastinate a lot. And I love like a hopeless romantic.
