Friday, December 4, 2009
Alam mo, matagal ko nang gustong sabihin sayo na kaibigan kita at ayoko tong nangyayari ngayon. Nasaktan mo ako at hindi ko alam kung baket mo nasabi yung mga bagay na yun. Naiinis ako sa ginawa mo kasi hindi ka marunong mag value ng friendship. Hindi ka marunong magpahalaga ng samahan natin. Punong puno ka ng galit at akala mo ba nakakatuwa ka? Magantay ka ng karma. Pagnakuha mo na, text mo kami.
Minsan gusto kitang kausapin tulad ng dati pero pagnakikita ko yung mukha mo parang gusto kitang durugin. Kupal ka alam mo ba yon? Napakasama ng ugali mo. Akala mo ba may kaibigan ka pa? Mamamatay ka kakahanap ng tunay na kaibigan kasi kami, walang wala na sa tabi mo. Di ko talaga naisip na magagawa mo yun. Pero kung totoo nga, tangina mo. Nanggigigil na talaga ako sa galit sayo. Ayoko na maging plastic. Simula ngayon, alam ko namang di na ako kumportable sayo eh, wag ka nalang magpakita. Wag ka rin didikit dikit sa mga kaibigan ko. Kala mo naman welcome ka pa after mong gawin yun.
Text ka lang ah. Pagkinarma ka na. Magaantay kami.
I'm Nica. Age 20. A Fine Arts student, Photographer, Company Artist and a full time blogger. I'm pretty sure you know what I blog about (for the avid readers. ofcourse!).
I blog about absolutely anything I could think of and dears, sorry in advanced. Most of them are non-sense. I have a love-hate relationship with cab drivers. I procrastinate a lot. And I love like a hopeless romantic.
